Dikkat Eksikliği ve Hiperaktivite Bozukluğu (DEHB) çocukluk döneminin en çok araştırılan bozukluklarındandır. Bu sorunu idare edebilmek için birçok terapi çeşidi araştırılmıştır; bazı alanlarda sınırlı başarı elde edilmiştir. Oyun terapisi, bu terapilerin en faydalı olanlarındandır; çünkü çocuğu sürece dâhil eder, aynı zamanda da danışanlara kendi hayatlarını nasıl idare edeceklerini öğretir.

 

Dikkat Eksikliği ve Hiperaktivite bozukluğu olarak anılan dikkatsizlik ve aşırı uyarılmışlık durumu;  aşırı hareketlilik, dürtüsellik, hassasiyet ve çabuk öfkelenme sorunlarının topluluğu olarak tanımlanır. (APA)

DEHB olan çocuklar genellikle evde, okulda ve akran iletişimlerinde, akademik başarılarında ve genel anlamda uyum sağlama dahil olmak üzere toplumsal davranışlar konusunda zorluklar yaşarlar. Bu çocuklar, ebeveynleri ve öğretmenleri tarafından sık sık anlaşılmazlar. Bu çocukların tutarlı olmayan ve beklenmedik davranışları ortamda gerginliğe sebep olur ve bu davranışların, fiziksel temeli olan bir engel sorunu olduğunu görmelerindense, bunların motivasyon ve arzu sorunları olduğuna dair hatalı düşünmelerine sebep olur.

​

DEHB belirtileri, genel olarak çocuğun çevresiyle olan güncel etkileşimi konusunda önemli bir seviyede ve yaygın olan bir bozukluğa sebep olur. Bu durum doğumda başlar, ancak kimse bu kadar erken bir yaşta bu bozukluğun teşhisini yapamaz. Çocuklara yerleştirilen ve onlardan istenen ailesel, sosyal ve akademik talepler, temel olarak çocukların hayatlarındaki yetişkinler tarafından belirlenir. Yetişkinler çocukların hayatındaki bu olumsuz etkileri azaltabilecekken, çocuklar bunu kendileri için yapamaz. Çocuklar neden olduğunu bilmeden ve nasıl olabileceğini anlamadan sadece farklı hissederler. Buna ek olarak DEHB’nin çocuğun gelişen kişiliğinde ve bilişsel becerilerinde önemli seviyede etkileri bulunmaktadır. Deneyimledikleri beceri eksikliği, çevrelerindeki belirli alanlardan olumsuz geri bildirimler almalarıyla sonuçlanır.

Çocuk hiçbir şeyi doğru yapmadığını, ailesinin kendisinin sergilediği davranışların hiçbirinden memnun olmadığını ve kimsenin ondan hoşlanmadığını ama kendi başına bunun hakkında hiçbir şey yapamayacağını hissedebilir. Seneler boyunca olumsuz geri bildirimler, olumsuz destek ve beceri yetersizliğinden dolayı ailesinin, arkadaşlarının ve öğretmenlerinin mantıklı isteklerini yerine getiremediğini deneyimleyen bir çocuk, bunlardan kuşkusuz bir biçimde hayatı boyunca etkilenecektir.

Oyun terapisti, sadece bu bozukluğun temel belirtileri konusunda değil, aynı zamanda bunların çocuğun ve ailenin üzerinde, önemli ve ikincil seviyede olan etkileri konusunda da ilgilidir. Bu çok biçimli şekli barındıran oyun terapisi tekniği, DEHB konusunda ebeveynlerin psiko-eğitimini,  gerektiği zamanlarda ilaç kullanmak için yönlendirilmelerini, sınıfiçi müdahaleleri, sosyal beceri eğitimini ve çocuğa bozukluğu sahiplenmesinde yardımcı olma, başa çıkma ve idare etme becerilerini sunmak adına bireysel oyun terapisini de dahil eder.